Για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 - "ΟΤΑΝ ΕΚΡΑΞ’ Ο ΣΤΑΥΡΑΪΤΟΣ"

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Δρ. Ιωάννης Μ. Αρβανίτης

Φιλόλογος – Συγγραφέας

ΟΤΑΝ ΕΚΡΑΞ’ Ο ΣΤΑΥΡΑΪΤΟΣ

28^η Οκτωβρίου 1940

 Γράφτηκε κατά τη διάρκεια του επικού Βόρειο –Ηπειρωτικού πολέμου, το 1940. Έφηβος όντας, πάσκισα ν’ αποκρυσταλλώσω σ’ έμμετρο λόγο τους παλμούς της καρδιάς μου από την εθνική υπερηφάνεια και τον ανείπωτο ενθουσιασμό, που τότε δονούσε απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα, το μυθικό ηρωισμό του Έλληνα στρατιώτη, με την ηφαιστειακή του έκρηξη στα καταράχια της Πίνδου, σύμμεικτα αυτά με τα καμώματα και παθήματα του φαντασμένου «Νέο – Καίσαρα» επιδρομέα.

    Αλλά και γενικά, η τότε πολεμική ατμόσφαιρα φάνταζε κωμικοτραγική, πανηγυρική, τόσο από τους Ιταλούς, όσο και από τους Έλληνες, με μια ουσιώδη ωστόσο διαφορά: για τους Ιταλούς, ωσάν μια στρατιωτική πορεία – παρέλαση για την Αθήνα, όπου και θα ξετρέλαιναν και θα κατακτούσαν και τις Ελληνίδες με τις κιθάρες και τις καντάδες τους. Όσο για τον Ντούτσε, εκείνος υπολόγιζε και ως ευκαιρία προς ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ από την άλλη, οι αντίμαχοι Έλληνες ανταποκρίνονταν ως αναγεννώμενοι Μαραθωνομάχοι και Θερμοπυλομάχοι, για το πάλεμα των ημερών τους στα «Μαρμαρένια Αλώνια».

Οι στίχοι γράφτηκαν σύγχρονα με τα γεγονότα, έτσι που δικαιολογείται και η όποια υπερβολή.

«Ξανά θα γίνω Καίσαρας, εμπρός για την Ελλάδα,

που θα την ξεπαστρέψουμε σα να’ ν’ μακαρονάδα!»

Στα λόγια αυτά του Ντούτσε τους, σαν τα κοράκια μαύροι,

χύμηξαν καταπάνου μας οι Λύκοι κι οι Κενταύροι,

με πολυβόλα και με τάνκς, με στούκας και κανόνια,

με μαντολίνα και φτερά οι Αλπίνοι και κραγιόνια,

τι σύντομα λογιάζανε πως θα’ μπουν στην Αθήνα

κι απάνου στην Ακρόπολη, για να γλεντήσουν φίνα…

Μα όλα τα λογάριαζαν χωρίς το ζευγολάτη,

γι’ αυτό κι εφάγανε κλοτσιά απ’ τον τσολιά στην πλάτη.

Σκοντάψανε ‘μπρος στα θεριά στη στοιχειωμένη χώρα,

στους Λεωνίδες, στων θεών του Ολύμπου την μπόρα,

που ξύπνησαν τους ήρωες όλου του Εικοσιένα

και ανεβάσαν πιο ψηλά εμάς, την καινούρια γέννα,

στη δόξα, κι απ’ τις Πλαταιές κι από το Μαραθώνα·

στης Αλβανίας τα βουνά με πιο λαμπρή κορώνα

στέψανε την Ελλάδα μας, τη λεβεντογεννήτρα,

μ’ Ελ- Αλαμέιν και Ρίμινι των Σταυραϊτών η φύτρα.[1]

Άγρυπνος όντας ο Αϊτός, φρουρός της Λευτεριάς μας,

κοκοροφτέρους που έπλεκαν τα βρόχια της σκλαβιάς μας

ξεδιάλυνε απ’ τη βίγλα του· κραυγή βγάζει μεγάλη

και μονομιάς η Ελλάδα μας απ’ τη μια άκρη ώς την άλλη,

στρατώνας έλαβε μορφή, τσαρούχια φτερουγίσαν

στης Πίνδου τις βουνοκορφές κι όπλα βροντολαλήσαν:

«Αέραααα και τους φάγαμε! Εμπρός! Εφ’ όπλου λόγχη!

Φουσκώστε το Μακαρονά… Δε θα περάσει! ΟΧΙ!»

---

[1] Ο στίχος προστέθηκε αργότερα για να περιλάβει τους εκεί αγώνες.

~~~~~~~~~~~

Καλησπέρα Πάνο. Ελπίζω να είναι όλα καλά!
Σου στέλνω ένα ποίημα του πατέρα μου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, για να το δημοσιεύσεις, αν φυσικά το βρίσκεις ενδιαφέρον.
Αυτό το ποίημα με έχει σημαδέψει, καθώς το απήγγειλα για χρόνια σε σχολικές γιορτές και λοιπές εκδηλώσεις!

Σ' ευχαριστώ πολύ.

Σμαράγδη